Ulaz u prazninu

IZVODI IZ RECENZIJA

(...) Melida Travančić, dakle, na metatekstualnoj razini svoje nove knjige dovodi u dijaloški odnos različite književne oblike istražujući granice “ustaljenih” književnih žanrova, odnosno načine novog oblikovanja starih tema i motiva, kojima se naslanja na svoja pređašnja poetska i prozna ostvarenja, koja su temeljna okosnica njene poetike – umjetnost i život te ljubav kao njihova generativna sila. Odnos između ženskog i muškog lika primarni je i bazični odnos na kojem počiva Ulaz u prazninu, a dijalog kroz koji se on konstituira ujedno je osnovni nosilac aktualizacije svih drugih raznorodnih oblika odnosa koji se ostvaruju slojevitom kompozicijom tema i motiva. Svaki pojedinačni segment ove knjige moguće je percipirati kao zasebnu dijalošku pjesmu, poglavlje, priču ili, pak, dramsku situaciju, no budući da se one umnažaju do “savršenog broja”, tvoreći formalno ambigvitetnu i sadržajno dinamičnu cjelinu, struktura ove zbirke ili knjige, kako god je odlučili nominalno zvati, unatoč svojoj fragmentiranosti, zadržava koherentnost.

Amina Bulić

(...) ovi dijalozi konstruiraju narativ koji je čas projekcija, čas obostrano prelamanje jedno u drugo na emotivnom planu tako što M., koja je pjesnikinja, u razgovoru sa N., koji je profesor književnosti, piše knjigu koju će na kraju završiti te tako ovaj rukopis na planu forme i sadržaja postaje autoreferencijalan i nameće se kao roman o ljubavi i roman o umjetnosti. Nimalo slučajno nije na kraju rečeno da je knjiga završena i da je jedini put da se Drugi pronađe (pre)čitavanje vlastitog iskustva tako što svaki dio našeg života ravnopravno sudjeluje kao književna građa. Ovim autobiografskim manirom ukidamo autonomiju tijela i pamćenja budući da se kroz proces pisanja, a poslije i tumačenja, redefiniše (Travančićeva govori o procesu filtriranja koji biva u umjetnosti) naš odnos prema sopstvu čime se iskazuje njegov potencijal. (...) Pisati o ljubavi u ovim dijalozima podrazumijeva rubni prostor na kojem se/oko kojeg se prelamaju potencijalni svjetovi koji ostaju neiskorišteni; njihova uloga se svodi na iskazivanje mogućega.

Sead Husić